Od Ansii - CD opowiadania Jem'a

Nie daję tak sobą pomiatać. Okej, rozumiem - przy pierwszym kontakcie zawsze mogą być jakieś wątpliwości. Ale żeby tak po raz drugi? To nie ja atakowałam, tylko on! Zima to zdecydowanie nie czas na jakiekolwiek rany, dlatego wolę ich teraz uniknąć.
Nie oznaczało to jednak tak łatwego zakończenia sprawy. Nieomal by się na mnie rzucił, a tego nie przepuszczam. Atakować - nie zaatakuję, ale denerwować naprawdę potrafię. Gdy chcę.
Dopiero mnie zauważył. Nie chciałam narzucać mu się tak prosto: oczywiście mogłabym iść za nim krok w krok i skubać mu przysłowiowe marchewki, ale nim bym się obejrzała, dostałabym w nos.
Udawałam, że go nie widzę. Że jestem tu przez zrządzenie losu, że najwyraźniej ktoś tak sobie chciał. Mierzymy się spojrzeniami, postronnie widzę jak włosy na karku powoli stają mu dęba. Nawet o tym myślę, gdy moje ciało przenosi ciężar na tylne łapy w tym samym momencie, w którym pies daje susa ponad strumykiem i charczy teraz prosto w mój pysk.
Uginam się i patrzę na niego z dołu. Szczerzę kły, jednak wyraźnie pokazuję, że nie chcę kłopotów. Dlaczego więc zamiast dać mi trochę przestrzeni co raz bardziej na mnie napiera?
Chylę pysk, wbijając wzrok w ziemię. Wiem, jak ryzykownie postąpiłam spuszczając go ze wzroku. Nie widzę jego poczynań ani wysyłanych przez jego sygnałów. Myślę jednak, że najlepiej jest się teraz ukorzyć.
Nagle czuję na karku jego zęby. Nie chwyta mnie za skórę, jedynie napiera kłami. Gdy warczę, zaczepia nimi o moje ciało.
Zmuszam się do uciszenia i klapnięcia na ziemię.

Jem?